2007

Bloed, zweet en tranen

een volkse tragikomedie van Jack Staal
2 dames – 4 heren

Oud-wielrenner Marcel De Sutter stoomt zijn zoon Frank klaar voor de in aantocht zijnde Ronde van Vlaanderen. Een titel die hemzelf, naar eigen zeggen, dertig jaar geleden werd ontstolen. Een titel die hem deze keer, daar is hij rotsvast van overtuigd, niet meer zal ontsnappen. Alle middelen hiervoor zijn goed en Frank wordt dan ook dag in dag uit door zijn vader op een haast onmenselijke manier afgepeigerd. Sociale contacten, en dan vooral met vrouwen, moeten hierbij zoveel mogelijk vermeden worden want, aldus Marcel: “Koers dat is iets voor mannen! Voor echte mannen! En daar is geen flauwe vrouwentrut bij nodig!” Als zoon Frank dan toch uiteindelijk, vlak voor het bewuste kampioenschap, met zijn grote liefde voor de proppen komt slaan ten huize De Sutter alle stoppen door!

Regie: Patrick Snoeck

Rolverdeling
Marcel	Alex De Graeve
Paula	Annie van Hoecke
Frank	Marc Remery
Julia	Marleen Dedecker
Bob	Ronald Möring
Roger	Sacha Dellaert

Medewerkers
Souffleuse	Marian van de Winckel
Rekwisieten	Nienke Busch
Grime	Corina Allonsius
	Mattie Allonsius
Decor	Chris de Beer
	Frans Bos
	Guy Sergeant
Aankleding decor	Bart Neyt
	Mattie Allonsius
Licht & geluid	Johan Vale
	Bart De Graeve
Muziek & geluiden	Roel van Antwerpen
Doek	Wies Rademakers

Recensie BN De Stem 09-10-07

Publiek in zijn sas met vernieuwde Siesa
door Marjon Sarneel

Dinsdag 9 oktober 2007 – De nieuwe regisseur Patrick Snoeck zet hoog in als hij in het programmaboekje beweert dat ‘Bloed, zweet en tranen’ in zijn regie tegen een professionele voorstelling aanleunt.

Zo’n opmerking zet mij op het puntje van mijn stoel en dat is maar goed ook, want de voorstelling van Siesa wordt met niet-aflatende vaart gebracht. Ongetwijfeld het eerste ingrediënt waardoor dit wat belegen stuk een avond lang blijft boeien. Een tweede reden is de gevarieerde mis-en-scène. Snoeck heeft niet in de ellenlange teksten geknipt, maar de spelers achter hun vodden gezeten en dat werkt. Een speler die wel op één plek blijft staan, vangt dus de aandacht. Dat is op een bepaald moment het geval met Marc Remery. Hij speelt zoon Frank, die als wielrenner door zijn vader wordt gepusht om de Ronde van Vlaanderen te winnen. Vanaf de eerste scène zien we Remery’s tegenzin vermengd met de wil om zijn vader te plezieren. Als gaandeweg een kloof ontstaat tussen vader en zoon staat Remery stil naast de zitbank. Dat staan drukt dan eenzaamheid, verlangen en verdriet uit. Want vader Marcel, gespeeld door Alex de Graeve verstopt zich achter de krant en alleen de beweging van zijn voet verraadt zijn tweestrijd. De Graeve heeft de hoofdrol en dat gaat niet steeds even goed. Zijn teksten komen zonder mankeren vlot en zijn motoriek vertraagt mooi na een teleurstelling. Wat ik mis is de frustratie, die de motor moet zijn van het hele stuk – namelijk dat hij destijds die gouden medaille niet heeft gewonnen. Deze frustratie wordt wel verwoord, maar zit niet onder zijn spel. Pas in de allerlaatste scène maakt De Graeve dat goed. In een monoloog waar het publiek muisstil van wordt, gooit hij zijn woede eruit tegen zijn vrouw. Annie van Hoecke speelt Paula en zoals altijd excelleert ze als ze in haar hoogste versnelling mag gaan en het publiek laat schateren. Van Hoecke mag zich nog meer bewust worden van de kracht van haar expressieve gezicht, waarmee ze met gemak de achterste rijen bereikt. Ontroerend zijn de momenten als zij woordeloos smelt voor de levenspartner die haar zoon mee naar huis brengt. Sacha Dellaert krijgt in zijn rol van Roger bij opkomst een open doekje. Dellaert speelt Roger fantastisch, al schiet hij in het tweede deel door naar het kolderieke. Fantastisch is zijn monoloog, waarin hij zijn ziel blootlegt. Samen met het enthousiaste Siesa-publiek geef ik Patrick Snoeck van harte gelijk in zijn bewering.

Bloed, zweet en tranen, tragi-komedie van Jack Staal door Siesa, regie Patrick Snoeck. Info https://www.siesa.nl of 0115 606062.

terug naar repertoire